Veel jonge vrouwen voelen zich niet veilig in de openbare ruimte (zie ook deze info van Pointer), en dat komt niet alleen door gedrag van anderen — ook de inrichting van straten, pleinen en parken speelt een rol. GroenLinks Rotterdam vraagt het college daarom om stappen te zetten richting een vrouwvriendelijker stad.
Aanleiding is het besluit van de gemeente Amsterdam om de openbare ruimte voortaan primair in te richten vanuit het perspectief van jonge vrouwen. De gedachte daarachter is simpel: als je ruimte inricht voor jonge vrouwen, wordt het automatisch veiliger en prettiger voor álle gebruikers. Inrichting “voor iedereen” is vaak in de praktijk vooral gericht op mannen.
GroenLinks ziet vooral op Rotterdam-Zuid nog veel kansen. De partij vraagt het college onder meer of de Amsterdamse aanpak ook in Rotterdam toegepast kan worden, en of jonge vrouwen al betrokken worden bij het ontwerp van de buitenruimte — een toezegging die eerder werd gedaan, maar waarvan de uitwerking nog onduidelijk is. Misschien wordt daar de Tunnel of Spark mee bedoeld…
Hoe ervaar jij de openbare ruimte in Rotterdam? Wat zou er volgens jou moeten veranderen om de stad écht voor iedereen veilig te maken?
Wat zou jij doen als je door een explosie je huis verliest en vervolgens hoort dat je mogelijk nooit meer kunt terugkeren? Die vraag houdt bewoners van de Allard Piersonstraat in Rotterdam al maanden bezig. Na een explosie en brand in september 2024 zijn 14 woningen zwaar beschadigd geraakt. Maar wat begon als noodsituatie voor een deel van de straat, heeft nu gevolgen voor een heel woonblok van 65 woningen.
De SP stelde op 3 januari 2025 schriftelijke vragen aan het college, namens ongeruste bewoners. De zorgen? Geen duidelijke communicatie, weinig inspraak, onveilige portiekdeuren en onvoldoende hulp na de brand.
Woonstad, de betrokken woningcorporatie, wil het hele getroffen blok versneld renoveren. De reden: structurele problemen zoals optrekkend vocht, slechte isolatie en oude installaties. Maar veel bewoners zeggen verrast te zijn door de plannen en dachten dat alleen de verbrande woningen zouden worden aangepakt. Ze vragen zich af: waarom nu ineens het hele blok, zonder dat wij hierover mochten meedenken?
De gemeente geeft aan dat Woonstad al vóór de brand bezig was met plannen voor grootschalig onderhoud, maar dat de explosie alles in een stroomversnelling bracht. Toch erkent het college dat bewoners deze plotselinge ontwikkeling als ingrijpend ervaren. Inmiddels mogen zij meedenken over het renovatieplan dat nu wordt ontwikkeld, in samenwerking met een architect.
Wat als je weet dat je voordeur makkelijk ingetrapt kan worden? Bewoners melden al jaren dat de portiekdeuren niet voldoen aan de veiligheidsnormen. De gemeente zegt dat Woonstad hierover slechts één melding had vóór de explosie en dat er geen direct verband is vastgesteld. Tegelijk is veiligheid in de straat wel serieus genomen: er is extra verlichting geplaatst, cameratoezicht ingezet en er zijn straatinitiatieven gestart om de leefbaarheid te vergroten.
Toch blijft de vraag: is dat genoeg als bewoners zich al lange tijd onveilig voelen?
Volgens de SP voelen veel bewoners zich in de steek gelaten. Ze zouden informatie pas via de krant krijgen, en de beloofde hulp kwam volgens sommigen pas na herhaald aandringen. De gemeente somt in haar antwoord allerlei acties op: hulp van het wijkteam, inzet van Wmo Radar, ondersteuning bij verzekeringskwesties en het regelen van noodopvang. In totaal kregen zes huishoudens hulp, drie daarvan nog steeds.
Maar dan rijst de vraag: is dat alles? En hoe goed is die hulp echt geregeld voor mensen die getraumatiseerd zijn of geen netwerk hebben?
Een rode draad in de zorgen van bewoners is zeggenschap. Wanneer een woningcorporatie en gemeente besluiten nemen over jouw woonplek, hoe zorg je dan dat je stem gehoord wordt? En hoe voorkom je dat een ramp als een explosie leidt tot meer onzekerheid in plaats van herstel?
Het college stelt dat bewoners nu betrokken worden bij het verdere renovatieproces, en dat de deur naar terugkeer open blijft. Maar de tijd zal moeten uitwijzen of dat vertrouwen wederzijds is.Moet bij ingrijpende renovaties altijd eerst overleg met bewoners plaatsvinden, ook in crisissituaties? En is de nazorg in zulke gevallen voldoende, of moet het anders.
Vandaag las ik het vonnis over een tragisch incident bij de Spaanse Brug in Rotterdam. Gebeurde in januari 2024. Een 82-jarige man werd op klaarlichte dag op straat doodgestoken. Op het verkeerde moment kwam hij de verkeerde persoon tegen. De dader? Een dakloze man, verward, uitgeput, ziek.
De rechtbank besloot hem niet te vervolgen. Geen straf, geen tbs, zelfs geen gedwongen behandeling. Waarom? Omdat hij volledig ontoerekeningsvatbaar was. Hij verkeerde in een tijdelijke psychose, veroorzaakt door een cocktail van epilepsie, hersenletsel, alcoholverslaving en onderkoeling. Hij had net een aanval gehad, was op straat beland, en had dagen niet geslapen of gegeten. Een cocktail voor een crisis. Maar verklaart dat ook zijn daden?
Hoe kijkt u daarnaar? Vindt u dat recht is gedaan? Of voelt het alsof iemand ermee wegkomt? Volgens deskundigen is deze man inmiddels weer helder. In een rustige omgeving, zonder alcohol en met rust, verdween de psychose. De rechtbank zegt dat hij daarom geen behandeling nodig heeft. Maar kunnen we daar echt zeker van zijn?
En dan de nabestaanden. Hoe verzoen je je met zo’n uitkomst als jouw vader, opa, vriend zomaar uit het leven is gerukt? Het is een zaak die schuurt en wringt. Waar eindigt schuld, en waar begint mededogen?
