Goedemorgen!
Op het Willemsplein, aan de voet van de Erasmusbrug, staat sinds 2001 een kunstwerk dat de grootsheid van de Rotterdam Marathon moet vangen. Gemaakt door Henk Visch en voorzien van de namen van alle winnaars sinds 1981, is dit beeld een monument voor sportieve triomfen. Maar wie een blik werpt op de inscripties, ontdekt dat de marathon daar ergens in 2019 abrupt is gestopt. De Belgische Bashir Abdi, tweevoudig winnaar (2021 en 2023), en onze eigen Abdi Nageeye (2022 en 2024) schitteren door afwezigheid.
En daar wringt de schoen. Want hoe kan een stad die zo trots is op haar marathon dit kunstwerk achterlaten alsof het een vergeten bidon is? De vragen aan het college zijn simpel, maar pijnlijk direct: wie is verantwoordelijk voor dit kunstwerk en waarom blijft het bijwerken van de namen achter? Is het de gemeente? De Stichting Rotterdam Marathon? Of schuift iedereen het stokje door alsof we met een estafette te maken hebben?
Als de gemeente het kunstwerk inderdaad beheert, zou je verwachten dat het bijwerken van de namen tot het basisonderhoud behoort. En als dat niet zo is? Dan mag de verantwoordelijke organisatie misschien het verzoek ontvangen om dit monument weer up-to-date te maken.
In Rotterdam gaat het Maritiem Museum, dé culturele schakel tussen stad en haven, kopje onder. Financieel dan. In een brief van het museum en een alarmerend artikel in het AD wordt duidelijk dat de geldstromen zijn opgedroogd. Sinds augustus 2024 kan het museum de huur niet meer ophoesten. De oorzaken? Stijgende kosten door inflatie en een niet-gecompenseerde bijdrage aan het Collectiecentrum Rotterdam. Terwijl de stad pronkt met haar havenimago, zit dit erfgoed met de handen in het haar.
Vragen dobberen rond zonder antwoorden
De raad wil weten hoe de vork in de steel zit. Was de gemeente al op de hoogte van deze financiële storm? Zo ja, waar is dan het reddingsplan? En waarom wordt het museum niet gecompenseerd voor het Collectiecentrum, een project dat immers de stad als geheel dient? Er zijn geruchten over aanpassingen aan het gebouw, maar wat die precies inhouden, blijft mistig. En vooral: als het echt misgaat, zet de gemeente dan de reddingsboei uit?
“Zakelijk op orde” – of toch niet?
Wat de situatie extra wrang maakt, is dat de adviescommissie cultuurplan 2025-2028 nog vol lof sprak over de “gezonde financiële basis” van het museum. Nu blijkt dat die basis even stevig is als drijfzand. Dit roept serieuze vragen op over de beoordeling van culturele instellingen: zijn de huidige criteria wel toereikend? En wie gaat dat onderzoeken?
Het echte probleem
Dit is meer dan een financiële kwestie. Het Maritiem Museum is een anker van Rotterdams culturele identiteit. Het vertelt het verhaal van een stad die groot werd door haar haven. Maar nu, met het water aan de lippen, lijkt de vraag vooral: hoe groot is de wil om dit erfgoed drijvend te houden?
Rotterdam wil een echte studentenstad zijn, niet alleen voor de HBO- en WO-elite, maar óók voor mbo’ers. Een mooie ambitie, vooral als je bedenkt dat mbo-studenten vaak tussen wal en schip vallen als het gaat om voordelen zoals studentenvoordeel. Amsterdam loopt voorop met een herkenbare studentenkaart voor mbo-studenten, waardoor ze net als hun studiegenoten korting krijgen bij theaters en bioscopen. Rotterdam lijkt dat wiel nog uit te moeten vinden.
De gemeenteraad stelde vragen. Zijn mbo-studenten niet net zo belangrijk als andere studenten? Het college vindt van wel, zo blijkt. Maar als je vraagt om een herkenbare studentenkaart, wijst de gemeente naar de onderwijsinstellingen. Die zijn immers verantwoordelijk voor het uitdelen van kaarten. Of dat genoeg is? Volgens het college zijn er “geen signalen” dat Rotterdamse studenten problemen hebben met hun huidige kaarten. Toch is het opvallend dat veel bedrijven mbo-studentenkaarten vaak niet herkennen, wat misschien al het signaal zou moeten zijn.
Het goede nieuws is dat het programma Rotterdam Studentenstad inmiddels loopt, met als doel mbo-studenten beter te betrekken bij de stad. Een verkenning naar een gemeentelijke studentenraad klinkt als een stap in de goede richting. Maar concrete acties, zoals een herkenbare kaart, blijven voorlopig uit.
Misschien moet Rotterdam eens afkijken bij Amsterdam, waar mbo-studenten al wél met hun kaart profiteren van het echte studentenleven.
En toen viel ons oog nog op dit item op Rijnmond over geesten en spoken.